Y a comme un goût amer en nous
Comme un goût de poussière dans tout
Et la colère qui nous suit partout
Y a des silences qui disent beaucoup
Plus que tous les mots qu’on avoue
Et toutes ces questions
Qui n’tiennent pas debout
Évidemment
Évidemment
On danse encore
Sur les accords
Qu’on aimait tant
Évidemment
Évidemment
On rit encore
Pour des bêtises
Comme des enfants
Mais pas comme avant
Et ces batailles dont on se fout
C’est comme une fatigue, un dégoût
À quoi ça sert de courir partout?
On garde cette blessure en nous
Comme une éclaboussure de boue
Qui n’change rien, qui change tout
Évidemment
Évidemment
On danse encore
Sur les accords
Qu’on aimait tant
Évidemment
Évidemment
On rit encore
Pour des bêtises
Comme des enfants
Mais pas comme avant
zie ook:
“Dankwoord” waar beschreven wordt hoe Sim in 1955 een jonge Beyen ontving ten huize Antilia toen die research deed om een lemma te schrijven in de gedrukte versie van de Encyclopedie van de Vlaamse beweging.
Deatail uit haar dagboek van toen:
In 1998 verscheen dan het boek met de bijdrage van Beyen, onderstreept de passage die de jaren nadien gretig werd opgepikt door de literaire wereld (en daarbuiten) maar de familie veel verdriet en pijn bezorgde (opm. en met 2 zeer opvallende fouten die een historicus toch moet checken, ik laat de lezer die zelf ontdekken):
In de nieuwste versie heeft Beyen dat aangepast, echter de verwijzing wordt nog steeds ‘gesuggereerd’ en de 2 opvallende fouten uit 1998 blijven bestaan, zie deze pagina (vastgesteld op het moment van de raadpleging, woensdag 10 april 2024, deze fouten gaan dus al 26 jaar mee…)
“Hitlergedicht” (met doorverwijzingen naar Kristien Hemmerechts en Tom Lanoye hierover).