Mechelen, vrijdagnamiddag 1/9/50
We spraken niet af, nochtans Jij bent hier.. Dag Nand! Ik ben verrast.. ik merk alleen op dat ik zit in “onze” kleine Conditorei – en in éénzelfde sfeer. Brugge – Damme – Oostende – gebaar ik niet onbeholpen om dezen hete filter. (*) Waarom schrijf ik plots de bestellingen niet verder in?.. Ik kan niet, Nand, ik kom wat met jou hier zeer stilletjes zitten kijken – Het is hier zeer vertrouwd. Een paar mensen – ook reizigers – vermoed ik dromen voor zich uit er hangt een zeurend straatliedje om ons heen. Ik zit bij het raam, de middag ligt glanzend ver open herfstmaand. Ik hou van die komende herfst. Ik heb er altijd zeer veel van genoten van toen ik nog kind was. Zal ik nu maar pas de volte begrijpen van deze milde bezonkenheid na hevige aandoeningen, bij de heerlijke alles omvattende weerglans in me zelve van jou? – En dat bezit – het menselijke besef – hoe leefde ik voor een paar weken al die voorbije jaren? – Ik weet het niet, geloof me, Nand, ik weet het niet meer. Kan ik dat geluk nog afmeten of vergelijken – neen er is niets meer in die tijd door een huiverende ijlte waarvan ik nu pas de leegte vermoed –
Het is goed, Nand, dat je niets zegt en maar voor je uitkijkt. Ik zie je ogen en voel m’n bevende handen in de jouwe. Ik sta niet op maar wacht tot jij zegt dat het tijd wordt dat ik verder zal gaan nog ’n paar kliënten hier bezoeken. ‘k Reis wat vroeger huis toe vandaag. (De zaken gaan crescendo!) Tegen 10 september heb ik de nieuwe wagen (groene kleur) ‘k verkoos “wijnrood” maar ook thuis kregen ze een woordje mee te praten!!
Kom, Nand, ik zie je stellig toekomende week (Gent?) misschien – –
Ik wou dat jouw schrijven, dit kruiste? –
Zoen me, Nand, ik leg mijn handen om je peinzend hoofd en weet dit hart zo eindloos wijd en schromend mild…
Jouw liefste
(*) “Conditorei”: zie de zevende brief van Nand op 23 augustus.