Op dinsdagavond 2 maart 1993, Sim was toen 74 jaar oud, heb ik haar geïnterviewd. We waren toen allebei bezig met stamboomonderzoek, en ik wou “wat verhalen rapen” over de familiegeschiedenis. Op een avond trok ik met mijn opname apparatuur naar haar, en voor we het beseften was het plots middernacht: we hadden twee cassettebandjes van 90 minuten volgepraat, dus ons gesprek duurde zo’n drie uren. Door de jaren heen, ondertussen al een kwarteeuw geleden, bleven die opnames opgeborgen tussen de honderden andere cassettes uit mijn verzameling. Ik had ze sindsdien niet meer beluisterd. Maar met de “herontdekking” van de liefdesbrieven achtte ik het moment gekomen om het zegel van jaren te verbreken. Plots leek het of Sim opnieuw naast me zat, ik kon me de sfeer van toen, de setting en inrichting van de ruimte waarin wij bewogen precies voorstellen, hoe het langzaam donkerder werd, hoe ze bij elk rouwprentje een verhaal bovenhaalde dat ik vaak al gehoord had, om me daarna plots te verrassen met een nieuwe onthulling. Ik kan het alleen maar aanraden: leg de verhalen van je ouders, grootouders, ooms en tantes?… vast. Aanvankelijk was ik teleurgesteld dat ik enkel een geluidsopname had gemaakt, maar vreemd genoeg versterkte de afwezigheid van beeld net de ervaring. In een tijd waarin we overspoeld worden met een stortvloed aan beelden zijn we het luisteren verleerd. In 1993 was Nand al bijna vier jaar overleden, en het jaar daarna zou Sim de deuren van het huis waar ze bijna 40 jaar met hem samenwoonde achter zich toetrekken en verhuizen naar haar geboortestreek. Het gaf aan ons gesprek een ietwat melancholische dimensie, die ik toen niet zo ervoer (integendeel: ik was meer met mijn eigen verhaal bezig), maar die nu, een kwarteeuw later, bijna tastbaar wordt.
Het interview is geordend in 3 delen:
+ Over de familie van Nand (1906-1945)
+ Over haar vroege jeugd, ouders en grootouders (1870-1937)
+ Over de oorlogsjaren, bevrijding, repressie en gevangenschap (1942-1949)
Ik wil me bij de luisteraar verontschuldigen voor de vaak opdringerige, soms bijna neerbuigende toon van mijn vragen en commentaar tijdens het interview. Ik hoop dat ik dat tegenover haar een beetje heb kunnen goedmaken door onze intieme band gedurende de drie laatste jaren van Sims leven waar ik haar, bedlegerig als ze was (maar nog beschikkend over al haar verstandelijke vermogens) dagelijks verzorgde, geholpen door mijn zus.