Sim kreeg van haar broer Bert bij de geboorte van haar zoon (1955) een filmcamera (hij was peter), zodat heel veel familiemomenten op pellicule werden vastgelegd, eerst in zwart-wit, daarna in kleur. De keuze van Bert was niet zo verwonderlijk, hij werkte toen als filmverdeler in België (o.a. later voor films als “El Cid” en “55 days at Peking“).
De camera was een “Cine Kodak Reliant” die je eerst nog met een hendeltje moest opwinden, daarna de opgenomen pellicule (filmpjes van drie minuten) laten ontwikkelen, en na enkele weken was het altijd pret om het resultaat van de opname te zien, zonder geluid, enkel het ratelen van de projector en de commentaren vulden de ruimte, of plots een wit beeld, als de filmlas brak…
Omdat in het begin Sim de verschillende 3,5 min. filmpjes aan elkaar “laste”, werd vaak al lachend een beschuldigende vinger naar haar uitgestoken. Later nam ik dat van haar over, en was het mijn beurt om het “hoongelach” te ondergaan…
Geopende Kodak Reliant camera waarin de 16mm pellicule werd omgedraaid om tweezijdig te belichten. Het omdraaien gebeurde in het donker, bv in een meegeleverde zak, dus ‘op de tast’. In het labo werd de film dan overlangs in twee geknipt en de twee helften aan elkaar geplakt tot een filmpje van 3 minuten (2 x 1,5 min.). Op het rolletje staat: “film when on this spool is only half exposed”:
De projector is een Kodak Kodascope 8 Model 46 8mm:
Later had Sim een camera die werkte op batterijen, die werkte met 3 min. cassettes, er moest dus niet meer “omgedraaid” worden, maar nog steeds zonder geluid. Deze camera had wel een zoom objectief, maar dat was verraderlijk: close-ups die in het vizier scherp leken wilden op de ontwikkelde film wel eens wazig zijn, tot grote ergernis…
Canon 310XL Super 8 Camera:
Later kwam er ook een nieuwe Eumig projector, maar het typische ratelende geluid bleef. Deze projector kon zowel de oude filmpjes als de nieuwe afspelen (verschillende perforeringen van de pellicule):
